Με τις αφρικάνες ξεκίνησα από έναν πολύ απλό και πεζό λόγο. ΤΟ ΝΕΡΟ της Θεσσαλονίκης. Έχοντας διάφορα φυτεμένα για αρκετά χρόνια με ανάγκες μαλακού νερού, τα βαρέθηκα όλα αυτά (αν και διατηρώ ένα RIO125 μην ξεχνιόμαστε κιόλας) και αποφάσισα να ασχοληθώ με ένα είδος το οποίο να είναι ευχαριστημένο με το νερό που έχω, χωρίς παρεμβάσεις και συνεχείς μετρήσεις κάθε τόσο.
Στη συνέχεια, για να αποφασίσω ξεκίνησε το διάβασμα, το διάβασμα και πάλι το διάβασμα και αφορμή για την τελική απόφαση ήταν η γνωστή ιστοσελίδα MCH.
Από τότε είμαι φανατικός αφρικανόφιλος. Ψάρια με χαρακτήρα μπορείς να βρεις και από άλλες περιοχές του κόσμου (π.χ. oscar) αλλά αν λάβουμε υπόψη και τα σχετικά περριορισμένα λίτρα που συνήθως έχουμε (δηλαδή οι περισσότεροι από μας γύρω στα 300 λίτρα το πολύ), τότε οι αφρικάνες malawi (και ειδικότερα mbuna) ή και για λιγότερα λίτρα οι πανέμορφες κιχλίδες της λίμνης Tanganyika (που είναι στα μελλοντικά μου σχέδια) αλλά ακόμη και τα παμπόνηρα kribensis ή τα πανέμορφα hemichromis lifalilli, τελικά είναι μία κατηγορία πλασμάτων που ανταμοίβουν το χομπίστα πολλαπλά με τη γενική τους συμπεριφορά, τα χρώματα που αλλάζουν συχνά ανάλογα με τις διαθέσεις τους, τις γέννες και τη συμπεριφορά τους στα μωρά τους, τη γενική τους ανθεκτικότητα που αφήνει και ένα περιθώριο λάθους (κανείς δεν είναι τέλειος).
Φιλικά
Ανδρέας